Met ontzettend veel steunbetuigingen op zak, enorme hoeveelheden berichtjes en andere manieren van communicatie was het dan tijd vanochtend voor het begin van de therapie.

Als een Rocky Balboa, licht dansend op de tunes van The eye of the tiger, naar binnen tussen het aanmoedigende publiek dat  uit volle borst je naam scandeert, vol kracht en goede moed (lichte hapering, hoestaanval), coach in de arm. Eenmaal binnen kijk ik rond, geen opzwepende muziek, geen mensen met verbeten hoofden die hun monsters aan het slachten zijn. Niets van dat, nee een serene kalmte, rust, misschien een tikkeltje down. Stelletjes, jong en oud, vader en zoon, moeder, kind,  geliefden en daartussen dartelen de verpleegsters (m/v), doctoren, specialisten en de meerdere koffiejuffrouwen (schattige oudjes, hun leven vullend met het verschaffen van een lekker bakkie leut, helden!). De sfeer is niet down, nee geheel niet, de sfeer is er een van realiteit, hier lopen mensen rond met kanker, elke vorm van kanker, terminaal, in volledige remissie, veteranen en de newbies zoals ik. Hier gaan mensen dood, en hier genezen mensen voor altijd. Ieder vecht zijn eigen gevecht maar doet dat op een gelaten, kalme maar vastbesloten manier.

De behandeling zelf is gewoon weer subliem, omdat we door alle protocollen heen waren gegaan om toch eerder te kunnen worden opgenomen waren er een aantal gesprekjes niet geweest, hoe gaat dat nou in zijn werk die chemo (jaja die wist ik al ) maar voornamelijk wat ik kan verwachten qua bijwerkingen. Misselijkheid gaat het dan voornamelijk over en via een schema van verschillende medicaties. Deze moet je een uur van tevoren innemen, maar heeft weer als bijwerking constipatie dus krijg je deze 1-3 maal daags, dat moet je ff afstellen samen met je antibiotica (die weer laxeren omdat al je darmflora dood is) en je morfine (ook constiperend). Volgt u het nog, mocht het pilletje tegen de misselijkheid niet genoeg zijn krijg je er nog andere pilletjes bij,  3x-daags, dit even ter verduidelijking. Ondertussen ga ik normaal naar de wc.

We beginnen dus met de chemo, eerst een infuus met ook het antimisselijkheidsgoedje en daarna via de infuusnaald de daadwerkelijke chemo (cisplatine), geen kolkend geel/blauw kokend goedje, nee gewoon kleurloze vloeistof, binnen 1 minuut zit het erin, daarna weer infuus met fysiologisch zout.

Na een uurtje dan eindelijk opstaan om naar radiotherapie te gaan, en ja hoor hoestaanval, eentje van het kaliber, jeutje… hyperventilerend naar lucht happend, wat als dit gebeurd tijdens de bestraling, dat gaat toch helemaal mis?

Het ging niet mis, wel met wat vertraging maar de dames en heren hadden een dagje cursus gisteren dus die moesten natuurlijk allerlei nieuwe dingen doen. Het apparaat is massief, ik klein en miezerig, de lijnen op mijn borst en zij samen met de tattoopuntjes worden met de laser precies goed gelegd, mijn longen zijn gelukkig tot rust gekomen maar in je achterhoofd zit dat toch, wat als… Eerst de scans, daarna de bestraling, 10-15 minuutjes en het is klaar, je voelt er niets van.

Je voelt er niets van, je merkt er niets van, althans nu nog niet, ik nog niet, het zal wel veranderen, wie weet, maar het respect is daar, het respect voor een allesvernietigende ziekte, maar geen respect genoeg, we hebben de middelen om je aan te pakken, te doden, voorgoed te laten verdwijnen, en dat is wel een interne strijd, de wil om het te laten verdwijnen, de wil om dit monster te bevechten. De ogen staan niet vol vuur, geen verbeten kop, geen handdoek om de nek. Nee er is serene rust, kalmte, helderheid, geduld  (en die verdomde hoest).

Note to self: polsen scheren, kutpleisters