Nou ja, dat hopen we maar dan, nog steeds geen officiële bevestiging van het AVL, maar we gaan er maar vanuit dat het gewoon maandag de 23ste januari wordt. Ik kan niet wachten, ik ben het spuugzat, ik trek het niet meer en ik wil dit niet meer, ik heb er de energie niet meer voor en mijn privé-leven lijdt er onder. Aan de andere kant schijt ik zowat in mijn broek van angst over de operatie en de gevolgen daarvan. Ja natuurlijk zal die tumor eruit gaan samen met sergeant, hopelijk in complete vorm, maar ik zal even kort neerzetten wat er allemaal de 23ste gaat gebeuren.

Allereerst zal ik de 22ste ‘s avonds wel naar het ziekenhuis gaan (misschien al overdag, moeten even kijken, beetje vaag nog omdat anesthesist en verpleegkundige niet echt op een lijn zitten qua hoe en wat). Daar gaan ze eerst een maagsonde inzetten omdat er weinig gegeten zal worden tijdens en na de operatie en ik toch voedsel moet krijgen (anders krijgen we weer dat “ik eet mijn eigen spieren op” verhaal, yummy hap hap) en wat kleinere dingen geloof ik zoals bloed prikken en hartfilmpje etc.. Niet echt spannend al zal het mijn eerste maagsonde ooit zijn.

Op het moment dat ik nu schrijf ben ik al tig dingen vergeten van wat ze nou allemaal gaan doen op de dag van de operatie zelf, misschien omdat ik nu 10x hoger qua dosering zit met de morfine dat mijn hoofd een beetje aan het stuiteren is, ik heb vandaag voor het eerst gebeld met het AVL omdat het vanochtend gewoon echt niet ging qua pijn. Dus ik zit nu vol met verdovende middelen en lig dis lekker te spacen. Maar dat terzijde, de dag van de operatie dus, dan gaat het echte werk beginnen.

Een team van 5-6 chirurgen en een anesthesist gaat zich over mij buigen, en dat ongeveer 4-6 uur lang, dat wordt dus echt een marathon. Allereerst zal ik voordat alles begint een epiduraal  krijgen, oftewel de ruggenprik, en kan ik mij dus lekker zwanger voelen (nou ja er moet iets uit, in mijn geval niet iets leuks maar het gaat om het idee, toch?), dit is om tijdens de operatie mijn hersenen te laten denken dat er niets aan de hand is als er in me gesneden wordt en voor na de operatie is het om de pijn medicatie te reguleren, dus die blijft wel minimaal 1 week zitten. verder krijg ik nog een aparte verdoving voor mijn schouder en nek, ook om de hersenen te foppen dat er toch echt niet in me gesneden wordt en dat het ook echt dus geen pijn doet. Daarna pas de echte narcose. Via mijn hals gaan ze dan wat dingen inbrengen en een blaascatheter (nee niet via mijn hals) omdat de operatie dus zo lang duurt. Ik zal meerdere infusen krijgen en genoeg gaten en openingen voor verschillende drains.

Mijn rug zal vanaf de nekwervel zo langs de bovenkant van mijn schouderblad, naar beneden en weer richting ruggengraat opengesneden worden, mijn schouderblad zal worden gelicht en gekantelt zodat ze bij de ribben kunnen, hoeveel van die ribben er weggehaald gaan worden ligt aan hoe diep de tumor daar ingegroeid was maar er zal wel een en ander verdwijnen. Daarna gaan ze de long in en snijden de hele longkwab weg (dat is 1/3de van mijn long) en zo halen ze van wat er van de tumor over is dat pokkeding weg. Verder gaan ze kijken waar dat kreng allemaal heeft gezeten want daar moet natuurlijk ook gekeken worden of er niets achterblijft. Door de bestraling en de chemo zal het voornamelijk litteken weefsel zijn en het belangrijkste werkje is daar waar het tegen mijn ruggengraat aan zat… dat moet gewoon brandschoon worden dus dat wordt flink schrapen.

…en dan wordt ik wakker en mag ik naar huis…

Nou ja, bijna dan, eerst nog een paar daagjes op de intensive care omdat er natuurlijk even goed gekeken moet worden of mijn longen het wel blijven doen enzo, denk het wel hoor, maar ok. Verder is het dan via de epiduraal de pijnmedicatie afbouwen en als dat eenmaal is afgebouwd dan mag ik ongeveer wel naar huis, zal ongeveer 1 week duren minimaal en dan begint het grote revalideren wat ongeveer zo’n 3 maanden duurt.

Vergeef me als ik een en ander ben vergeten, Leonie weet veel meer details, het is ook eigenlijk niet echt belangrijk wat er allemaal gaat gebeuren die dag, belangrijkste is dat die Tyfus Tumor en zijn sergeant naar de eeuwige jachtvelden zijn verbannen en volgens mij ben ik wel in goed handen daarvoor, een heleboel goed handen.