Nou ja beetje regendag zo als ik het goed zie buiten.

Uitslapen zit er helaas niet in voor mij, gelukkig kan ik wel iets makkelijker in slaap vallen maar rond een uur of 6 begint sergeant hoestkanarie wakker te worden, altijd in golven van 3, dan weer 10 minuutjes rust en dan weer, niet echt om lekker op te slapen, en nee, die temazepammetjes helpen voor geen meter. Dus als alternatief ga ik er dan maar gewoon uit en haal de slaap wel in via een middagdutje, ik heb ook nog een lief meisje naast me liggen namelijk die heel goed kan slapen zonder mijn longescapades…

Maar goed, ik wil niet al te veel klagen, al ben in natuurlijk wel Nederlander, en dan zit het in ons bloed. Beetje achter de computer hangen, het nieuws lezen of discussies volgen op FOK!, je lekker storen aan de meningen van anderen en er voor zorgen dat anderen zich storen aan jouw mening, zo’n scherm is toch wel veilig, het is leuk vermaak en ik blijf een beetje bij in de actualiteit. Want als er een ding een beetje verdwijnt is het wel de tijd, de tijd als absoluut begrip en entiteit.

Het is volgens mij nu 2 maanden geleden dat ik deze krankzinnige rollercoaster ben ingegaan, 2 maanden geleden klinkt recent, voelt als een leven zo lang geleden, 3 maanden geleden zaten we nog in echte rollercoasters, 4 maanden geleden gaven we elkaar het JA woord, geen vuiltje aan de lucht, onbezonnen naar de toekomst. Aan de andere kant lag ik 1 maand geleden nog in het ziekenhuis, zowat verslagen door de sergeant en die Tyfus Tumor, dat een broodje kroket en een tosti je hele mindset kan veranderen is toch ook iets aparts, dus hulde aan de tosti. En ja de chemo en bestraling, zo’n hoge berg om tegenaan te kijken in het begin elke dag die rommel in je elke dag voor 5 weken lang, het zou een helse tocht zijn als je er voorstaat. Nu ben ik over die finish en kijk achterom en lach… leek wel gisteren dat we begonnen, wat nou, bijwerkingen. Het ging zo verdomd snel met blijkbaar perfecte resultaten dat je lichtjes in je achterhoofd moet denken aan al die andere mensen met kanker en therapie, hun bijwerkingen en strijd, hun pijn, het is een dubbel gevoel.

Maar goed, de tijd doet dus vreemde dingen met je, misschien is dat ook helemaal niet vreemd eigenlijk, iedereen heeft dat wel. Dit jaar was toch ook wel een beetje absurd en nu is het al december. De maand waar ik me ga focussen op herstel door te wandelen, wandelen, wandelen, ik ga het wel bijhouden op van die vet kekke Apps op de iPhone.

And with this new phase in life, I want to introduce  my theme song for the rest of this journey. Thanks to one of my best friends, Dan, who is always there, for me or for Leonie, who suggested it.

Absorb the lyrics, walk with me and shout it out!  walk, walk, walk