Vrijdagavond, vrouwlief werkt, ik zit nog een beetje duf achter de computer, hoest op commando van de sergeant.

De therapie zit erop, geen junkiearmen, geen chemo, geen bestraling meer, het duurt nog minimaal 7 dagen voordat de chemo uit mijn lichaam is, en nog minimaal 2 weken voordat de werking van de bestraling is uitgewerkt. Dus eigenlijk stiekem zit ik nog in therapie, en krijgt onze Tyfus Tumor nog een paar klappen (het liefst natuurlijk de linkse directe of uppercut…, whoop, bam). Uit onderzoek is gebleken dat ondanks dat de therapie is afgelopen een tumor zoals deze over de komende 5 weken nog verder zal krimpen, dit is natuurlijk alleen maar tof, maar het nadeel is dat krimpen zorgt voor litteken weefsel en dat schijnt weer erg moeilijk te verwijderen zijn volgens de chirurg. Het is dus een soort minigevecht tussen de radiotherapeut en de chirurg om te bepalen wanneer de juiste datum is om te opereren. Ik gok op de derde week van januari, laten we zeggen 16 januari (we kunnen een poultje opzetten, inleg 1 euro). Er zijn alweer tig afspraken gemaakt, dus ze houden me bezig. En ja ze zijn echt met me bezig, ik denk wel 10-12 man die met me bezig zijn, longartsen, radiotherapeuten, chirurgen (een stuk of 5 disciplines; neuro, plastisch, long etc.), fysiotherapeuten, diëtisten, verpleegsters, en natuurlijk de psychische steun afdeling van maatschappelijk werk als dat nodig zal zijn (en ik zal er vast nog een paar vergeten zijn?

Het wordt dus een maand zonder ‘s ochtends met die verdomde taxi naar het AVL te moeten, het wordt een maand waar herstel nodig is, ook al voel ik me prima op sergeant hoestgnoom na, ik zal veel naar buiten moeten, mag niet forceren blijkbaar want mijn lichaam kan dat blijkbaar niet aan, moet veel eiwitten blijven eten om spieren te gaan kweken maar dat dus zonder fysiotherapie. En ja mensen, ik heb ondertussen genoeg chocola om de rivieren weer te vullen dus mocht je iets mee willen brengen dan mag dat alles zijn behalve chocola.

Je zult natuurlijk zien dat het over een week gaat ijzelen tot aan half april, dan ga ik binnen maar cirkeltjes lopen of zo.

Tot zover deel 2 van deze reis, de therapiefase is voorbij, fase 3 is begonnen, het herstel en fase 4 daar kijken we echt niet naar uit maar die operatie kan ik echt niet om heen zodat we in fase 5 kunnen revalideren en fase 6 de rest van mijn leven zal zijn, onbezorgd, samen met Leonie, genieten van het leven en de dingen om ons heen.