Het wordt natuurlijk wat moeilijker om onderwerpen te verzinnen, de inspiratieput raakt natuurlijk wel eens een keertje op, ik ben benieuwd voor december, maar wie weet kom ik wel met de meest absurde fantastische verhalen… ahum, nou ja het zou kunnen.

Weinig te beleven dus, nog 2 dagen therapie, vandaag ging het infuus voor het eerst mis, apart gezicht om de zoutoplossing niet je bloedvat maar je arm in te zien stromen, met grote bobbel tot gevolg (ja dat doet ook pijn), duurde wel een een tijdje voordat dat weg was. Maar voor de rest dus alles rustig. leuke taxirit naar huis (daar kan ik nog een klaagbrief over schrijven van wat we allemaal hebben meegemaakt, je wilt het niet weten … of althans misschien wel). Laatste paar dagen weer wat mensen over de vloer overdag, ook gezellig. Vermoeidheid valt mee, lekker even uurtje geslapen en zo even kijken of we weer wat buiten de deur kunnen eten, gisteren weer naar de Mac, want ik was benieuwd naar de 1955 classic, nou uhmmmm nee wat een monsterlijk niet uitgebalanceerd (als in je bent de helft al kwijt voordat het bij je mond is alsmede de smaak) stuk voer, och het stukje lopen er naar toe ging prima (de BigMac ging er natuurlijk wel in als koek).

Deze week ging een paar keer de bel, telkens pakketjes voor mij, het hele huis staat vol met dozen, vrienden nemen kadootjes mee, snoep, eten, drank, dingetjes, fruit, bloemen en veel kaarten met lieve mooie teksten. Het voelt warm, goed en lekker om die dingen te krijgen, de steun te voelen van iedereen om ons heen, het voelt goed te weten hoeveel mensen meeleven, meehopen, meevrezen, meedenken, meevoelen met wat er met mij allemaal gebeurt en is gebeurd. Het is godver nogal wat er zo op me afkomt maar al die kleine dingetjes, kadootjes, wensen, gedachtes, alle kaarsjes die branden, alle schietgebedjes en stille wensen, die dingen maken het allemaal veel dragelijker en ja ook makkelijker om positief door te gaan. Positivisme is een groot goed, het mooiste kado van allemaal, en ik heb het!