Auw!

Dat is wel de samenvatting van de laatste paar dagen, onze geliefde sergeant hoesttoeterdroef wilde even laten zien dat hij blijkbaar toch de baas is in dit hele gebeuren, maar we laten niet over ons heenlopen (althans dat doen we wel maar tot op zekere hoogte, we zijn niet allmaal van graniet en staal natuurlijk).

Ik weet het gemijmer en gebabbel van de laatste stukjes hier zitten vol met overdenkingen, gedachtes en andere sentimentele en emotionele overpeinzingen dus daar gaan we even een kleine break in aanbrengen.

Ik voel me zo zielig joh…

Oh nee, nee ik ben juist niet zielig, ik was wel weer slachtoffer van mezelf, me weer laten leiden door de onhebbelijkheid van ziek moeten zijn en dus dat er iets aan de hand moet zijn. Nou ja, er is ook wel iets aan de hand, onze sergeant hoestprutser ontnam mij toch wel enige vorm van prettigheid in het leven, hij druppelde vrolijk met plasjes irritatie dwars door mijn longen heen, gevolgd door onweerstaanbare hoestaanvallen, piepende longen, paniekerige blikken en snakkende adem. Geen woord uit kunnen brengen zonder tot een hoopje ellende kapotgehoest te worden. Om gek van te worden, wat ik dan ook maar een paar keer deed. Ik heb wat afgegodverdomd, gescholden en als een compleet gestoorde rondgelopen proberen segeant hoestwortelkanaalprutser van mij af te slaan (een balkende ezel is er niets bij; een muis waar de staart van af wordt gehakt trouwens ook niet).  Je zou het Leonie eens moeten vragen, die kon ook alleen maar op een afstandje kijken hoe ik mezelf weer eens compleet vernederde en met altijd zalvende stem me weer eens op de grond zette. Praten was een hel, leuk als je visite zoveel moeite doet en je eigenlijk weg wil kruipen in een hoekje op de bank, gelukkig smolt ik daar niet weg en als er iets is wat me altijd goed doet voelen is bezoek.

Maar goed, waar is dat licht dan uit de titel, nou dat ligt natuurlijk verdomd makkelijk voor de hand, ik moet dagelijks naar het AVL voor de therapie, waar ik gewoon 0,0 last van heb, ik vlieg er doorheen, met vlag en wimpel wordt de Tyfus Tumor aangepakt zonder dat ik daar de directe gevolgen van merk, ja een beetje vermoeid, boeijuh. Bij het AVL weten ze van mijn hoest, prednison, antibiotica, longfoto’s, probleem is dat de sergeant hoestblubber constant zich door de loopgraven heen beweegt… Maar vandaag ging het over een andere boeg, de fysiotherapeut. Nou wat een verhelderend gesprek was dat, nooit gedacht dat er hoesttechnieken waren om zowel tijdens een aanval er mee om te kunnen gaan als proberen een aanval te voorkomen. Een Huf techniek, (klinkt als een vergevorderde zwangerschapsoefening) of heel gewoon je arm omhoog houden, de zere plakken in mijn borstkas ondersteunen met een kussen. Ik heb het al geprobeerd, nou de sergeant mag blaffen wat hij wil, ik heb nu mijn eigen CTU en Bauertjes tot mijn beschikking.

Ondertussen wel nog een longfoto gemaakt, zit waarschijnlijk toch een scheurtje in een van mijn ribben (ik zat me echt niet aan te stellen hoor ), en die Tyfus Tumor gaat steeds zieliger in een hoekje zitten… nog een week te gaan!