Eens kijken,  eerst wat praktische dingetjes. Het is woensdag, nog 7 dagen te gaan, er hangt buiten geen mist meer, obstipatie, de taxi’s waren op tijd, de sergeant is niet weg te krijgen, in je eentje naar therapie is saai maar ook interessant, Alter Bridge tijdens de bestraling, veel kunnen luisteren en zien vandaag.

Veel kunnen zien vandaag dus, observeren zoals ik graag doe, vanaf de zijlijn, je kent het riedeltje wel. Het is natuurlijk niet beleefd mee te luisteren met een geprek maar dit keer was ik alleen en dan met de ogen dicht hoor je toch veel meer dan met z’n tweetjes.

Recht tegenover me een vrouw, kaal, ze ziet er verder jong uit maar is al in de 70, naast haar haar schoonmoeder achter in de 90. Ik weet niet wat voor kanker ze heeft maar de therapie slaat niet aan, althans de laatste 2 chemo’s (meeste van jullie zullen wel weten dat ikzelf geen normale cyclus volg en dat een chemo meestal eens in de week of 2 weken is) doen het in haar ogen niet. Ze is een bekende op de afdeling (het voelt trouwens alsof iedereen een bekende is, dat is gewoon het AVL, zo zijn ze daar, de meeste verpleegsters etc kennen je gewoon, zwaaien naar je op de gang, vragen hoe het gaat), tussen de regels door is haar vader afgelopen week gestorven, ook kanker, 40 kilo was er van hem over.

Naast me een man, deze is natuurlijk kaal, jaartje of 59 (patienten moeten ter controle of ze de juiste chemo krijgen hun verjaardag oplepelen), samen met zijn vrouw, in stilte, gelaten, ook een veteraan op het gebied van chemo, tig zakjes aan zijn infuus. Er valt weinig van hun af te lezen, gelukkig misschien.

En dan ik, jonge knul, midden in het leven, weelderige haren, de vrolijkheid zelve, (doe er een korreltje zout bij phulease), een lullig infuusje met een lullige dosis chemo, niets geen bijwerkingen, niets geen visuele clues of wat er aan de hand is (nou ja op die droeftoeter na dan), gewoon een jonge gozer, gezonde kop, ongeschoren hippie (hihi). Wat doe ik hier toch vroeg ik me af maar het antwoord kwam al snel natuurlijk, op naar de bestraling, waar ze op me wachten, de standaard procedure, eerst positioneren, daarna scan en positie corrigeren en dan de bestraling, de geluiden, de pufjes, bliepjes, piepjes, klikjes en rateltjes. die patroontjes ken ik al bijna uit mijn hoofd. Een geruststellende gedachte dat die Tyfus Tumor telkens hier op zijn falie krijgt en dat elk pufje, bliepje, piepje, klikje en rateltje zijn verdere destructie vergemakkelijken. Ik zal het denk ik gaan missen in december op een bizarre respectvolle manier.