Het ziet er koud uit buiten, beetje mistig, stilte in de straat. Bakkie koffie erbij, stilte. Vrouw en poezen liggen te slapen, stilte om me heen. Mensen liggen nog lekker te slapen, hadden een feestje of zijn leuk uitgeweest, de eenzame alcoholist slentert door de straat, de appie is nog een kwartiertje dicht, dan weer bier.

Zoals jullie weten ben ik niet een persoon met veel woorden, verhalen of sta graag in het middenpunt van de belangstelling, ik observeer graag, kijk vanaf de zijlijn, zie hoe de dingen zich ontvouwen. Nadeel is dat ik nu dus mezelf observeer, mezelf vanaf de zijlijn bekijk, mezelf zie hoe ik ben, reageer en wat ik er mee doe. En dat is op zich best verhelderend maar ook verwarrend. Ik zie hoe nuchter ik kan reageren op de meest verschrikkelijke dingen, ik zie hoe ik in paniek raak bij een pijnlijke hoestaanval (ja die sergeant zit me nog steeds genadeloos te zieken), hoe ik mezelf onmogelijke dilemma’s voorleg of hoe ik sommige zaken de grond in relativeer of afreageer op mijn directe omgeving (en dat is maar 1 persoon, mijn kanjer natuurlijk).

Voor mijn werk gebruiken we wel eens de helicopterview, en zo is het ook een beetje, mijn leven speelt zich daar ergens af, in de woonkamer, in de taxi, op de dagbehandeling, in het bestralingstoestel, op de bank, in bed, zelfs in mijn slaap ben ik bewust van mezelf, daar ergens beneden lig ik te rusten, te hoesten of te dromen. het zal de fotograaf wel in me zijn, maar ik maak telkens snapshots van de situatie, een soort album van de dag, klik, op de bank na een hoestaanval, het komende half uur is dat de scene, de snapshot, de situatie terwijl ondertussen je eigenlijk miljoenen snapshots aan je voorbij laat gaan maar die heb je niet genomen. Klik, een moment van complete rust, geen pijn, onrust of sergeant, even helemaal niets, een serene plaat geschoten.

Ik heb het geprobeerd uit te leggen aan Leonie, maar het is denk ik veel te abstract, te surrealistisch of gewoon onnavolgbaar (compleet gestoord is daar een afgeleide van…), momenteel besta ik uit snapshots.

Volgende snapshot ben ik die terug het bed in kruipt, lekker naast mijn meissie, nog ff een uurtje slapen voordat de dag begint, het gaat redelijk goed, ik leef van dag tot dag maar kijk vaak over dat randje heen, dat is spannend, eng maar ik ben ook nieuwsgierig als een mot op een lamp op een zwoele zomeravond, uitkijkend over het strand waar de dag voorbij is en het leven zich verplaatst naar de volgende scene… klik.