Nog 2 weekjes, althans, 10 dagen nog van chemo/radio en behalve het dagelijkse infuus wat moet worden aangelegd (ik was altijd heel makkelijk prikbaar, maar nu is ook dat wel een klein slagveld) en wat slikproblemen cruise is er wel doorheen als een saaie rollercoaster, uneventful eigenlijk maar je weet dat er daarbinnen vanalles aan de gang is. Een oorlog waarbij er zonder aanziens des persoons slachtoffers vallen aan de slechte kant maar ook de goede kant. Je zal maar nietsvermoedend denken ‘Oh, het wordt tijd om te vermenigvuldigen’, en dan pats boem, morsdood. Maar toch voornamelijk de bad guys die nu in oorlog zijn, en dat voel je op een of andere manier wel, misschien meer iets psychisch dan fysiek.

Het gesprek met de chirurg dondert nog steeds een beetje na, mijn lichaam zal veranderen, de tumor zal zijn eeuwige stempel achterlaten ook al is hij zelf allang weggesneden. En dat wegsnijden is eigenlijk niet eens standaard zei de chirurg, de meeste mensen die deze kanker krijgen (dat zijn er zo’n 100 per jaar) zijn te oud en fragiel. Moet ik mezelf nu gelukkig prijzen dat ik op jonge leeftijd deze kanker gekregen heb? Het klinkt nogal dubbel natuurlijk, onwerkelijk. Nu maar gewoon hopen dat de tumor daadwerkelijk operabel zal zijn, we weten het in januari.

Dat laat december geheel vrij, ook een aparte gewaarwording, geen therapie, geen ziekenhuis, geen dokters, verpleegsters, geen infuus, naalden, alleen rust, herstellen. Terwijl de therapie nog wat nawerk doet en de tumor verder zal laten krimpen, zit ik te herstellen, te wachten, vooral wachten op wat komen gaat. December is natuurlijk de maand van de feestdagen, zal toch even die knop moeten vinden want het is juist de maand waar je familie, vrienden en andere mensen die je nader staan dicht bij je wilt hebben en de positiviteit wil ervaren … dat zullen we dan ook maar gaan doen, niet?