Oftewel ik ben lekker thuis, over een paar minuutjes in mijn eigen bed, altijd lekker.

Een dag met verschillende gezichten en inzichten, een dag vol reflectie, hoop en vrees. Een dag waar de radiotherapeute zei dat die Tyfus Tumor (nou ja dat zijn onze woorden) al aan het krimpen is, al is het enkele millimeters, het effect is duidelijk zichtbaar, een mededeling die best wel iets met je doet, waarbij je toch in je achterhoofd houdt dat het nog maar het begin is.

Lekker thuis, de kilo’s chocola en andere lekkere zooi mee terugslepend, je krijgt er rugpijn van, thuis zijn maar wat vreemd rondkijken, waarom kom ik thuis, oh ja, ik was ziek, ik ben ziek, ik heb kanker, longkanker, daarom ben ik thuis, een aparte gewaarwording, alsof het een donderslag was bij heldere hemel, ik heb longkanker maar ik ben tenminste thuis, ik heb me door de laatste paar dagen heengesleept, ben sterker geworden, mentaal en fysiek (ja zat verdorie net 100 gram af van de 70 kg), nou ja sterker, ik moet straks natuurlijk ooit eens revalideren en dan moet ik weer die spieren terughebben, die laat ik me niet zomaar afpakken, die zijn van mij ja!

De derde week in, de bijwerkingen worden wat duidelijker, we krijgen een nieuw monstertje om mee te spelen, eentje die al aangekondigd was en die nu zijn kop laat zien, vreemd figuurtje, dat zeker, het wil mij een beetje pesten, een beetje irriteren en misschien ook wel verzwakken maar dat laatste laat ik door geen enkel iets meer toe, niet aan mijn lichaam, mocht dat even duidelijk zijn. Het is een slikmonstertje, of slokdarmetterbakje die de zich laat zien. Maar als dit de enige blijft en meneer haaruitval en misselijkheid lekker buiten in de kou blijven mag ik denk ik nog wel van geluk spreken, dus laten we dat doen… ik spreek geluk!