Als je het over een battlefield hebt heb je het grappig genoeg meestal over de liefde, daar zijn ook wel een paar liedjes over gemaakt geloof ik (ja ze gaan nu in je hoofd zitten, dus noem ze maar op), maar het is natuurlijk het gebied waar de strijd wordt gevoerd.

Het is een redelijk goede dag, veel energie, gisteren mijn moeder op bezoek geweest (die kan niet bij mij thuis komen dus mijn opname was een zegen voor haar), vandaag mijn vader, dus dat is altijd wel tof natuurlijk. Natuurlijk mijn rots in de branding is er elke dag ook fftjes en dat is gewoon lekker.  Maar je bent ook wel veel alleen, je denkt na, soms te ver soms ook niet, je maakt onbewust overuren. Dat is helemaal niet erg eigenlijk, soms lekker verfrissend om bepaalde vragen te durven stellen aan jezelf, aan de co-assistent, de dokter, de verpleegster en ja zelfs vragen doorgeven van de huisarts die je gewoon belt over hoe het gaat gewoon uit pure interesse.

Wat wel grappig is is dat we er pas vandaag achter zijn gekomen dat hier in de patientenkantine dus echt gewoon alles te bestellen is, broodjes krotet, frikandel, pizza, ik dacht dat ze alleen tosti’s hadden maar ze hebben dus veel meer zooi, zat ik daar op mijn vette kipdrumstick te knauwen terwijl ik ook gewoon loempia’s, uitsmijters en pannenkoeken kan vreten om me op gewicht te houden (oh ja, gewicht, dat een drama, 10 metingen geven 10 verschillende resultaten, ik vertrouw niemand meer… maar vanochtend gestart met het standaardiseren en ik zit op 68.4 Kg, streefgewicht nog altijd 70 maar gaat dus de goede kant op).

Iig sergeant hoestboer is aan het terugvechten, gisteren bijna knock-out geslagen maar vandaag is hij weer opgestaan, flink verzwakt hoor dat wel, die bloedneus en gebroken kaak staan hem goed maar hij is er nog wel, rukt vaker op voorbij de irritatiegrens en duikt de verse loopgraven in.  Ik ben niet bang voor hem hoor, hij gaat zijn gang maar, ik heb hem psychisch onder de duim voor nu, hij zal heus de strijd wel verliezen maar niet in een dag want een suckerpunch ligt natuurlijk altijd op de loer, vraag het maar aan M. Ali.

Je ziet, ik heb tijd te veel dus daarom ga ik mij proberen te storten op wat meer mobiel geweld, het is veel leuker om te vechten op een handheld (voor de onwetenden; spelcomputers waar je mobiel mee kunt spelen zoals de DS of PSP) en de therapie en medicatie op de achtergrond zijn werk te laten doen, daar heb ik van meerdere kanten profijt van dacht ik zo.