Nou daar lig ik dan maar weer, in het ziekenhuis. Hoe verrassend (NOT) eigenlijk als je echt terugkijkt naar wat er is gebeurd de laatste paar dagen.

Ik zat dan wel te geinen over de degradatie van Sergeant hoesttereur maar ik wist wel dat hij een cruciale rol zou gaan spelen. De afgelopen dagen heb ik het ook nauwelijks over die Tyfus Tumor gehad maar alleen over die hoest. Dus ja als je ‘s nachts 4-5 uur lang aan het hoesten bent (en ja die lekkere droge hoest zonder slijm of andere rewards), en elke keer als je opstaat of gewoon iets doet begint met hoesten en niet meer stopt dan weet je dat er iets meer aan de hand is. Als je je behandelend arts zomaar in de lift tegenkomt terwijl je al hoestend zowat over je nek gaat, als de hoofdzuster ziet hoe jij en je vrouw compleet er doorheen zitten, dan weet je dat de woorden…”we gaan je opnemen” niet echt als een verrassing klinken (dat deed het natuurlijk wel, het is geen kattepis natuurlijk).

Er zit dus een flinke longonsteking in de weg die het allemaal een stuk minder leuk maakt, ze willen er bovenop zitten want je wilt ten eerste gewoon geen longonsteking hebben en ten tweede blijkt de Tyfus Tumor zo instabiel te zijn dat deze in elkaar kan klappen of liever gezegd… uit elkaar, en ja voor degene die goed kunnen visualiseren onder ons… dat is geen pretje en natuurlijk ronduit gevaarlijk. En nee dat uit elkaar klappen vind meneer Tumor zelf geheel niet erg, boeit hem weinig zolang zijn actieve delen maar lekker door kunnen groeien en consumeren.

Dus nu lig ik in Het AVL, samen met een dramaqueen met leverkanker (nee hoor, aardige vent maar na 4 uur klaagzang tegen zijn ouders over hoe slecht het allemaal niet is en  of het allemaal nog wel zin heeft wordt je er wel een beetje kriegel van), ik heb net 11 pillen weggewerkt, ik zal ze niet noemen maar er zitten een paar pareltjes tussen. Ik hoef even geen antibiotica te slikken, nee die gooien ze per infuus nu direct mijn bloedbaan in (voor de meetellers, nummer 5 zit er nu bij).

Ik ga voor het eerst een primeur beleven (hihi, ja dat is een pleonasme) en mezelf overgeven aan een pammetje, gewoon omdat het kan, ik mag kiezen en heb voor de temazepam gekozen, dan mogen jullie raden waarom juist die (de eerste met een goed antwoord krijgt natuurlijk een prijsje).

Genoeg geluld zie ik, welterusten, ik ben moe maar voel me al een stuk minder angstig als de laatste paar dagen.