Ja dat zal iedereen zich wel afvragen, al een tijdje niet gepost en dan is het meestal maar gissen of via andere (sociale) media op de hoogte proberen te komen.

Nou, het gaat redelijk, voor iemand die aan het genezen is van kanker en een ultiem zware operatie van 8 uur kun je wel zeggen dat het redelijk gaat. Soms gaat het redelijk goed en soms gaat het redelijk kut. Slapen in nog steeds het lekkerste wat ik kan tegenwoordig, dan verdwijnt de pijn en krijgt mijn lichaam rust. Helaas kun je niet leven van alleen maar slapen, zou ook best saai zijn (al merk je er zelf dan weer niets van). Er zit geen Scania meer op mijn rug, maar een flinke bestelbus is het toch zeker wel, het doet geen pijn maar de druk is wel vervelend, de beperking zit in het nauwelijks kunnen bewegen van de schouder en de arm die redelijk vastzit daardoor, maar daar krijgen we in de toekomst fysiotherapie voor dus dat moet wel goedkomen. We moeten niet vergeten dat er 4 ribstukken uit zijn, dat op het gat er spieren zijn gelegd die uit mijn onderrug komen, en dat er nog andere spieren zijn verlegd en dat er een kunstmat is aangebracht om een en ander te versterken. En alles wat je ziet is een deukje, een bobbel en een leuk litteken.

En dat litteken, arghhhhh ik ben een peuteraar, compulsief, ik kan er niet zo goed tegen als ik een korstje zie of voel, ik kan me niet bedwingen zelfs als ik er niet eens bij kan omdat het op mijn rug zit, dus in vreemde bochten wringend kan ik mijn behoeften soms botvieren. Helaas is er natuurlijk ook het besef dat ik eens een keertje volwassen moet worden en gewoon de boel moet laten genezen zodat het er nog een beetje uitziet. Met wat hulp en een paar pleisters op strategische plekken is het redelijk onder controle. Maar mijn hele rug jeukt en nee dat is geen pretje.

Het grootste probleem is mijn rechter arm en borst, helaas hebben ze bij de operatie een zenuw moeten doorsnijden omdat de tumor daar was ingegroeid, deze zenuw is officieel verantwoordelijk voor een aantal bewegingen en acties in de rechterhand en met name de vingers en dan weer met name de duim en wijsvinger. Het doorsnijden van deze zenuw betekent dus dat die functie er niet meer is (althans gedeeltelijk), hierdoor heb ik geen kracht meer in mijn duim en wijsvinger en ook de rest van mijn vingers doen het niet echt goed. Voor de rest is mijn rechterarm compleet doods, alsof je zo’n slaaparm hebt en denkt, huh, is die van mij?, dit gevoel loopt over mijn arm, oksel en rechter borst. Wat het helemaal apart maakt is dat ik er wel pijn in heb, mijn huid staat in brand, zogenaamde neuropatische pijn, het brand het prikt het doet zeer en het is gruwelijk irritant. Interessant is dat ik dit ook had voordat ik gediagnoseerd was en dat ik juist daardoor naar de huisarts ben gegaan, de tumor had zich geopenbaard door zich in deze zenuw te nestellen. Nog een ander effect van het doorsnijden van de zenuw is dat mijn rechter ooglid een beetje verlamd is, deze hangt nu half over mijn oog alsof ik straalbezopen je probeer aan te kijken. Dus nee, ik ben niet dronken, ik probeer gewoon iets te zeggen. Gelukkig bestaat er ergotherapie waarbij we ervoor gaan zorgen dat andere zenuwen bepaalde functies kunnen overnemen, dit kan wel jaren duren trouwens.

Natuurlijk klinkt dit allemaal verschrikkelijk maar ik hou in mijn achterhoofd dat als ik niet die pijn in mijn rug had gehad of die neuropatische pijn ik nooit naar de dokter had gegaan en dat het waarschijnlijk een stuk erger had geweest (aan de andere kant hadden de symptomen vanzelf wel naar boven gekomen, onvermijdelijk), in ieder geval lijkt het er op dat ik nu een overlever ben van kanker, helaas kunnen niet zoveel mensen dat zeggen, of iig niet genoeg mensen

Zo, weer een heel verhaal en in de tussentijd is er weer veel gebeurd, ik ben mijn laatste drain kwijt maar er zit weer een liter wondvocht op mijn rug (wat er misschien dus weer via een drain uitmoet), ik heb een splash and dash griepje gehad met 39.3 graden koorts en veel pijn aan spieren, darmen en maag (wie weet een supersonische voedselvergiftiging of zo). Ik ben gestopt met diclofenac and tering… ik wist niet dat het zo goed werkte, er zit weer een halve Scania op mijn rug, maar dat mag de pret niet drukken. Als laatste voor vandaag ben ik me gaan realiseren dat ik behalve de beschadigde gebieden ook de rest van mijn lichaam zal moeten trainen, die zitten nu een beetje in een verdomhoekje en ik moet oppassen dat ik niet teveel afval.

Dus, veel dingen aan mijn hoofd,  gelukkig is dat gebied nog lekker helder