pencoaster
Header

Lunchtijd

oktober 10th, 2012 | Posted by Re in Pencoaster

Zo,

De vakantie is over, geen 30 graden meer in de zon, geen zwembad meer om in af te koelen (meer dan een beetje proberen de schoolslag te doen op bejaardensnelheid, terwijl je bijna afzinkt is het niet), geen boulevard met veel zonnenbrillenspeciaalzaken (ik wilde zo graag die ene specifieke zerorh+. maar helaas, het is een mooi alternatief geworden), souvenierswinkeltjes met foute koelkastmagneten (ja we hebben er weer eentje), Engels uitschot en lekkere restaurantjes met goed divers eten. Nee, het is lunchtijd op mijn werk.

Ja, lunchtijd, wat dus weer betekent dat ik weer vol aan het werk ben, weer 100% alsof er niets aan de hand is, weer om 7 uur opstaan en weer laat thuis om aan te schuiven bij het eten, weer slim zijn, meeting houden en bijwonen, veel e-mailen naar de hele wereld (nou ja voornamelijk de VS, maar goed) en proberen om toch maar wat gezonder te eten. Dus salades voor de lunch, geen marsen dus, veel fruit en weinig frisdrank, wel nog caffeine want anders val ik na 1 uur al om, gezond dus. Het is weer een mijlpaal, vol aan het werk, niet meer in de ziektewet, niet naar 70%, niet meer uitslapen als het kon, niet meer laat naar bed als het kon… eigenlijk weer gewoon leven zal maar zeggen.

Een andere mijlpaal die eigenlijk voor mij persoonlijk samen moest gaan met de hierboven genoemde mijlpaal is dat ik, na een jaar eindelijk van de morfine af ben, geen oxycontin meer voor mij. en daarmee het besef dat ik, 1 jaar geleden deze mallemolen in werd geduwd, deze rollercoaster van emoties en ontwikkelingen in mijn lichaam moest ondergaan, in alle hevigheid. een jaar geleden toen de MRI keihard binnenkwam, mijn gelaten response en besef dat alles anders zou worden. En ja alles is anders maar toch ook weer hetzelfde, ik werk weer, ik ben blij te leven met nu weer een toekomst, eentje met gebreken maar met nog evenveel mogelijkheden als voorheen, al zullen ze niet allemaal hetzelfde meer kunnen zijn. Het zwemmen ging kut, maar ik heb gezwommen, het hardopen gaat kut, maar ik kan weer hardlopen. In mijn hoofd moet er nog steeds dingen een plek krijgen maar ik ben in staat om het een plek te geven, langzaam en zeker niet zonder slag of stoot.

Het leven gaat weer zijn gang en ik doe weer mee, anders, dat wel

You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 You can leave a response, or trackback.

5 Responses



Leave a Reply to Corine Cancel reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>