Nou zeg, alweer een maand voorbij, en wat een maand, het lijkt wel of ik weer gewoon in mijn dagelijkse beslommeringen en dingen ga verzanden. Iets wat eigenlijk gewoon erg prettig is om mee om te gaan, normaal leven wat ik de afgelopen 1,5 jaar niet echt heb gedaan want ja, je wordt gewoon geleefd, wat ook weer betekent dat je leeft, wat aangezien allerlei prognoses toch als een aangename verrassing moet zijn geweest voor eenieder en mijzelf (volgt u me nog?).
Maar goed, ik leef, anderen niet helaas omdat de ziekte kanker dagelijks zijn mes als een wiskundige doorsnede door de populatie hakt, niets ontziend, jong of oud, rijk of arm, geen een kleine of grote familie. Het neveneffect is dat je een soort ervaringsdeskundige wordt, na jarenlang intensief bezig geweest te zijn achter de schermen, onttrokken van de wereld werkend aan wetenschappelijke verbetering en positionering van medicijnen en specifiek zelfs antikankermiddelen, ben je het dan: ervaringsdeskundige. Ervaringsdeskundige dus, maar kijkend naar ervaringsdeskundigen in spe die nooit hun ervaringen met anderen zullen (gaan) delen voel ik me toch wat ongemakkelijk, wetende dat ik mazzel heb gehad, dat we er vroeg bij waren, dat de behandeling voortvarend verliep zonder de gevreesde bijwerkingen, dat ik sterk genoeg was om de tumor te laten verwijderen, dat wat mij een ervaringsdeskundige maakt en een ander niet. Maar iemand moet het toch doen, de wetenschap is er op gericht om mensen beter te maken en dat hebben ze gedaan, iets wat hun drijfveer is (wat anderen ook mogen beweren, de aluhoedjes voorop), iets waarop ze trots kunnen zijn dat een gevecht soms ook gewonnen wordt en wat hopelijk steeds vaker gewonnen wordt.
Dussssss,
Het leven kabbelt weer voort, en er gebeurd toch weer veel, een soort paradox denk ik. Ik heb New Jersey weer eens gezien, een round of free drinks, een bingo met een klapzoen van Joop (wait whut…?), een nieuwsjaarsnachtje inclusief toffe verjaardag in de stad, en wat allemaal nog niet meer, gewoon, leven. Ik zie er weer goed uit blijkbaar, ben weer op gewicht (nou ja het voelt wat zwaarder en mijn werkpak kan ik niet meer aan, evenals de wat te optimistisch gekochte spijkerbroeken. Ik ga een poging doen om zowel innerlijke als uiterlijke rust te ondervinden met Tai Chi, of beter gezegd Qi Gong of hoe het ook heet, proberen mijn houding wat te verbeteren aangezien ik die weinige functionele spieren in mijn rug met een verkeerde houding tracht te overcompenseren. We gaan het zien, we zullen het gaan beleven, op naar de volgende mijlpaal over een paar luttele daagjes… 2 februari 2012, de dag dat alles veranderde zodat het toch hetzelfde kon blijven.
Krijg kippenvel van je laatste zin :*
En ik moest hardop lachen bij de ‘wait whut?’ omdat ik het weer voor me zie, de klapzoen
Ik verwonder me elke keer weer als ik je zie. Wat een feest! Ga zo voort en word gewoon lekker oud met ons. Af en toe. Inclusief klapzoenen O+
Hoi Re, dit zal mijn laatste comment zijn. Mijn lieve vrouw Truus is vrijdag 25 januari overleden aan deze ziekte. Het begon met een pancoast tumor en vanaf november was er geen redden meer aan. Het overlijden was haar eigen keus, de bijwerkingen werden te erg.
Het is triest want er is een heel lieve, heel zorgzame heel sterke persoon overleden.
Ik ben blij voor jou dat het zo goed met je gaat, hou je haaks en be strong.
Paul
Wat rot om te horen Paul, mijn condoleance. Veel sterkte de komende tijd en het ga je goed.
Wat een vreselijk nieuws om te lezen Paul. Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst.