pencoaster
Header

Littekens

augustus 11th, 2012 | Posted by Re in Pencoaster

Littekens vertellen meestal een verhaal, een spannend verhaal met een zichtbaar resultaat. Een litteken die de huid doet splijten en in de loop van de tijd zich vult met callus (volgens mij, toch?), het spul wat een litteken een litteken maakt. het verhaal erachter is dus meestal wel eentje die veelvuldig verteld wordt. Een onfortuinlijke hap uit mijn wenkbrauw op de lagere school (3rde klas zal het zijn geweest, tegenwoordig groep 5, denk ik), na een heldhaftige poging om te scoren met een tennisbal als voetbal en een bank als doel maar een tegenstander die nogal wild inkwam… een bloedend festijn een leuk verhaal voor later.

Zo heb ik nog een litteken, recentelijk opgelopen omdat er iets uit mijn longen verwijderd moest worden, een jaap van wel 50 cm, ik denk dat weinigen zo’n flinke zullen hebben. Volgens de artsen een mooi litteken, niet te strak, niet te losjes, gewoon een mooi paadje vanaf mijn nek tot in mijn zij, jammer dat ik deze niet goed kan zien. Althans, een beetje draaien al kijkend in de spiegel is hij in zijn glorie wel te zien, maar dit is niets, niets vergeleken met het andere onzichtbare litteken wat ik heb… Nee, niet een litteken op mijn ziel, maar ook een echte, eentje in mijn lichaam, onzichtbaar voor het oog, een litteken wat zich heeft gevormd om interne wonden te dichten maar die met dat dichten een soort wurggreep hebben gevormd rondom een van mijn zenuwen. Een litteken wat na de MRI en de CT-scan gelukkig niet de tumor was die dat kleine donkere wolkje vormde, nee gelukkig geen tumor, maar een litteken.

Een litteken heeft alleen dus een nadeel, het is een redelijk permanente oplossing, vandaar de heroïsche verhalen die verteld kunnen worden, de epische gedichten over overwinningen of verloren gevechten, een overwinning op de ziekte die kanker heet, een dodelijke ziekte voor velen, en voor de overlevenden dus de littekens, extern en intern. De externe, zichtbaar voor iedereen, een schouder waar alle spieren zijn verlegd en waar volgens de neuroloog in opleiding, aardig is huisgehouden. De interne die zijn sporen nalaat in uitval in de arm… ik mag het van mijn vrouw geen handicap noemen dus noem ik het maar een armicap, iets waar ik nog een lange weg voor nodig heb om goed mee om te kunnen gaan. Het litteken weefsel is stug en kan langzaam verminderen, we zullen zien, we gaan er aan werken en als ik straks oud ben en mijn verhaal vertel aan de jongere generaties uit groep 5, dat een schrammetje op je wenkbrauw, hoe heroïsch het ook was, niets is bij wat er toen allemaal is gedaan om mij te redden, de tientallen mensen die voor die mooie littekens hebben gezorgd en daarmee een leven hebben gered. Een leven wat ik nu kan gaan leiden, dat is een ding wat zeker is.

You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 You can leave a response, or trackback.

One Response



Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>