We zijn onderweg, de Tyfus Tumor is samen met sergeant hoesttereur opgetyft en ligt nu ergens te rotten op een pathologie tafel of zit al in de verbrander.
Sergeant heeft nog wel een leuk kadootje achtergelaten, namelijk gekneusde zwevende ribben. En laat nou net dat gebied uitgekozen zijn voor de thorax en wonddrains. Hoesten is dus nog steeds een zeer pijnlijke bezigheid die helaas wel nodig is aangezien die long nog vol zit met vocht en slijm.

Dit is dag 5 toch? (echt tijdsbesef is er niet), het gaat wat beter, langzamer dan gewild, gehoopt, verwacht, maar gelukkig zit ik overvol van zelfbewustzijn en weet dat alles tijd nodig heeft. Dag 4 was redelijk OK, veel slapen, rusten en al dat soort nuttige dingen. Wel afgevallen, niet vreemd natuurlijk maar echt lekkere trek heb ik niet, zoetigheid etc. gaat er wel in (nee, stuur niets, mijn kasten liggen nog vol!). Lopen is heel apart, aangezien ze mijn hele rug hebben gemolesteerd voelt het, als je opstaat, alsof er een vrachtwagen op je rug geparkeerd staat, zo ene Scania weet je, een onbeschrijfelijk gevoel van druk op mijn schouders.

De herinnering aan dagen 3, 2 en 1 vervagen al weer snel, gelukkig maar want echt genieten was er niet bij. Het enige wat belangrijk is, is dat Leonie er gewoon was, sterk, vol vertrouwen, optimistisch en gewoon prachtig. Mooier kan je toch niet wensen!