Ben mijn toilettas aan het inpakken, kleren bij elkaar aan het zoeken, heb ik mijn slippers nog ergens gezien? Heb ik de juiste opladers? Ja, mensen het lijkt verdorie wel alsof ik op vakantie ga. Het liefst dus naar een ver warm oord want nee, die kou is ook niet aan mij besteed, dat dunne laagje sneeuw op de auto was al een gruwel.

Maar goed, geen vakantie natuurlijk, verre van dat, wel een aparte reis natuurlijk, eentje die me nog lang zal bijblijven heb ik het idee, eentje waarvan je de afloop wel kan voorspellen maar soms ook niet durft te voorspellen, natuurlijk zal het allemaal goed gaan, maar hoe zit het dan daarna? Ben ik dan genezen? Ben ik schoon, zal de rest van mijn leven gebaseerd zijn op die altijd aanwezige angst dat het terug kan komen? Hoe snel pak ik de draad weer op na de operatie, ga ik gewoon weer verder met leven zoals ik dat altijd deed? Ga ik toch anders tegen het leven aankijken, meer filosofisch of iets dergelijks, diepzinniger, meer waardering voor de kleine dingen, meer waardering voor de grote dingen in het leven? Apart, om even een zijstraat te noemen, is wel dat de grote dingen zoals een nieuw huis, gezinsuitbreiding etc. nu ineens een extra dimensie krijgen zoals de onmogelijkheid om een hypotheek te krijgen als jonge ex-kanker patiënt, maar goed, dat is voor later.

Nu eerst op naar de operatie, nog 2 daagjes, morgen op ons gemak richting ziekenhuis, lekker vroeg erheen, geen gehaast etc. lekker op een warme afdeling terwijl buiten de vingers, oren en neuspuntjes eraf vriezen, weer lekker kunnen genieten van de perfecte menukaart. Al valt dat natuurlijk compleet in het niets met wat er de volgende dag te wachten staat. Ik kan niet uit ervaring spreken, ik kan niet terugvallen op mijn kennis, het is gewoon  een grote, moeilijke, intense operatie die mijn lichaam zal zuiveren van een verdorvenheid die mij al maanden in zijn greep houdt. Een verdorvenheid genaamd kanker, een ziekte die dood en verderf zaait, een ziekte die niemand ontziet, met totale willekeur gezinnen en families kapot maakt. Maar ook een ziekte die steeds beter te bestrijden is, een ziekte die overwonnen kan worden, een ziekte die niet de totale destructie teweegbrengt die het belooft te zijn. Het zit nog in mij maar het zal verdwijnen, het zal vernietigd worden en dan ben ik blij dat ik wel de mogelijkheid heb om te genezen, ben ik wel blij dat mijn leven niet stopt, ben ik wel blij dat ik durf te dromen van een toekomst die er voor kort toch donker uitzag, een paar sneetjes verwijderd van een schoon lichaam en een soort nieuw begin. We gaan er natuurlijk vanuit dat als ik donderdag wakker wordt uit de narcose dat de chirurg mij toelacht en verteld dat ze alles hebben weggehaald dat het er mooi uitziet, dat de toekomst kan beginnen, dat ik met trots kan revalideren, dat ik de wereld kan zeggen: ik heb dit overleefd (als het een komische film had geweest zou er vervolgens een vliegtuig op het ziekenhuis neerstorten oid).

Slippers of pantoffels?