Zou het dan toch, zal het eindelijk gebeuren, zal ik eindelijk verlost zijn van de sergeant, zal die tumor eindelijk mijn lichaam gaan verlaten. Het ziet er naar uit dat we vol voor de operatie gaan op 2 februari, een donderdag, alles staat op groen (lichten dan he) en de ene chirurg waar het allemaal om draaide is die dag geheel voor mij beschikbaar en zal de lange verre reis vanuit Rotterdam voor mij overhebben.

Gisteren een gesprek gehad met de hoofdchirurg en de plastisch chirurg en dat was zoals altijd wel weer even slikken, want ook al hebben we het er vaak genoeg over gehad, het blijft toch een zeer grote, lange, intense operatie met gelukkig een goede prognose. Velen zullen zich natuurlijk wel eens afvragen, waarom een plastisch chirurg? Re gaat toch niets doen aan dat lekkere koppie van hem, toch? Nee, inderdaad ik heb geen vetrollen of andere esthetische correcties nodig maar deze chirurg zal er voor zorgen dat straks mijn rug weer redelijk normaal kan functioneren. Er zal gehakt, gezaagd, gesneden en weet ik wat allemaal nog meer gedaan worden en alles moet weer netjes op zijn plaats (nou ja behalve de stukken die verwijderd worden), ook hoop ik dat ze een mooi strak litteken van maakt, als ik het zo een beetje inschat zal die wel tegen de meter aanliggen (klinkt mooi, weet absoluut niet of het ook zo is).

Er zitten significante risico’s aan de operatie, nou is dat meestal een kwestie van statistiek, maar iedereen weet dat statistiek voor de massa is, dat geldt niet voor de individu, een risico van 5% klinkt natuurlijk laag maar je zal net die 20ste patient zijn natuurlijk (nee, zo werkt statistiek niet, maar het voelt wel zo), dit is ongeveer de kans op een volledige dwarslaesie, je kent ze wel, die zijn niet aardig voor je. Andere risico’s zijn ook besproken, de tumor is, toen hij op zijn glorie hoogte was, in gaan groeien in mijn ruggengraat. het is moeilijk te visualiseren maar de 4-5 bovenste ruggengraatschijven hebben er min of meer last van gehad. De tumor is redelijk kapotgemaakt en heeft zich wel teruggetrokken maar er blijft altijd wel iets achter of men wil iig zeker weten dat alles weg is. Dus de enige optie is om veel weg te halen, ook een gedeelte van de schijven. En daar lopen zenuwen doorheen. Wat ik kan verwachten zijn milde permanente verschijnselen zoals verminderde kracht in mijn arm, een duf lomp gevoel, wat gevoelloosheid rond de borst en arm, etc. Niet iets wat in verhouding staat tot het niet willen laten verwijderen van deze Tyfus Tumor. Maar toch, het is geen free ride.

Dus we zijn aan het aftellen, en ik merk ook aan mijn omgeving dat iedereen mee aan het doen is met het aftellen, het blijft een fantastisch gevoel om zoveel steun te voelen. Ik heb gewoon mazzel met de hoeveelheid mensen om me heen.

2 februari 2012 wordt een lange dag (nou ja ik zal volledig onder zeil zijn, gelukkig maar) en hopelijk een mooie dag