Gisteren ben ik voor het eerst laagdrempelig geweest.
Ok ok, ik denk dat dat wat meer uitleg nodig heeft geloof ik, jullie kunnen immers niet echt ruiken wat ik daar nu precies mee zou bedoelen.
Vanuit het AVL wordt er elke keer ons verteld om toch vooral laagdrempelig te zijn en gewoon te bellen als er iets aan de hand is, maakt niet uit waarvoor, vooral Wilma mijn begeleidster hamert daar elke keer op omdat zij ook wel ziet dat het meestal niet van een lekker glad dakje gaat. en ja mensen die mij kennen weten dat ik soms nogal koppig en stug kan zijn, ik vraag niet snel om hulp of vind dat ik dat nodig heb. Er zijn veel meer andere mensen die hulp en resources veel harder nodig hebben dan ik.
Maar goed, laagdrempelig ben ik geweest gisteren. Ik moest ook wel want de laatste paar dagen kon je wel lezen dat het niet echt supertof ging, niet eens het hoesten zelf was het probleem, nee meer mijn ribben en om iets preciezer te zijn, een bepaalde rib rechts, ook wel de zwevende rib genoemd, dat ding wat er eigenlijk maar een beetje bijhangt en niet echt functioneel is. Deze heeft het op zijn heupen gekregen en is mij lastig gaan vallen, omdat deze rib zo leuk gelokaliseerd is kun je eigenlijk helemaal niets meer, vooral liggen is pijnlijk, zitten en lopen ook, en dan moet je je voorstellen dat meneer sergeant lekker zijn gang kan gaan.
Tijd dus om te bellen en gelukkig maar. het gesprek zelf was natuurlijk best apart als je het van een afstandje bekijkt, probeer maar eens een nuttig gesprek te hebben als je al hoestend en verkrampt probeert uit te leggen dat je hoestend en verkrampt bent… geen moeilijke optelsom natuurlijk. Erg veel oplossingen zijn er niet, ik zou natuurlijk in een coma gebracht kunnen worden, maar dat is misschien net iets te rigoureus en niet echt praktisch dus de enige oplossing is lekker veel pijnmedicatie.
En dus zit ik nu lekker laagdrempelig compleet stoned te zijn, morfine kort en langwerkend, diclofenac lang werkend, paracetamol en codeine, dat had ik natuurlijk allemaal al maar nu in doses waarvan we zeker weten dat er iets van pijn gedempt wordt. En ja, vanochtend deed het allemaal weer pijn, maar controleerbaar, handelbaar en zonder al te veel verkramping… een ware opluchting.
Ik ga lekker mijn bed in stuiteren…
GLORIA SATORIA
Lieve Remon & Leonie
Er staat een superspannende, maar dodelijk vermoeiende week op het programma.
Alles schreeuwt om actie en toch moet er gewacht worden tot de 23e .
In Brabant is het een (oud) gebruik om, als het echt spannend wordt, een kaars op te steken.
Gewoon om de broodnodige rust en contemplatie terug te brengen in het brein.
Wij zullen daarom op 23 januari voor jullie een dijk van een kaars laten branden om een goede afloop van
de operatie af te dwingen.
De titel van dit stukje komt uit een gedichtenbundel van Jules Deelder .
Hij was een vrijmoedig gebruiker van alles wat de Geest verruimde.
Een van zijn verzen gaat alsvolgt ( in zijn notatie getikt ! ) :
toen wij weer bijkwamen
in keizerlijke vertrekken
het licht uit de ramen open
luisterend naar de gillende trems
starend in het middernachtelijk oog
als een roerloze wolk
wachtend in de adem van het Onzegbare
een kontinue eksplosie
gelegen tussen yin en yang
leven en leven
zijn en zijn
– zich langzaam
leegslaand
op imaginaire
bongoos
betreedt hij
ten anderen male
NIRWANA
Als je muziek bij de operatie mag spelen , dan kies je misschien wel voor NEVERMIND van Nirvana .
En , zoals ze in Zuid Afrika zeggen : ” Sien jou op die pad met baaie goeie gesondheid !”
VEEL KRACHT EN RECUPERATIE TOEGEWENST !
Heerlijk om te lezen, zulke reacties!
Beste Re en Leonie,
Nog af en toe meelezend nog steeds onder de indruk van de kracht die jullie laten zien. Sterkte de komende weken en boel succes met de komende operatie gewenst!
Groet, Jeroen en An
He Rémon en Leonie, ik wil alleen maar even laten weten dat ik jullie veel kracht en sterkte toe wens!
6 days to go …. thinking of you both ….. xx
Wat een enorme roller coaster gaan jullie weer in, het volgende en laatste hoofdstuk in deze overwinningsstrijd. Je beschrijft het als een soort duivelsuitdrijving en dat is het eigenlijk ook. Fijn dat de morfine verlichting biedt. Sterkte aan jullie beiden in de mentale en fysieke voorbereiding op de operatie!