De kerstdagen zitten er weer op, natuurlijk de meest vreemde kerst die ik hopelijk ooit zal meemaken, eentje om snel te vergeten of juist niet, de tijd zal het leren.

Elke dag is een verrassing als het gaat om de activiteit van sergeant hoestgedoe, en daarnaast de schade aan de ribben en pezen van mijn borstkas, de ene dag valt er mee te leven, de andere dag niet, er is geen pijl op te trekken maar een ding is het wel… strontirritant. De 3 dagen voor kerst waren een hel qua hoest en pijn, en zowaar op eerste kerstdag was er wat verlichting, gelukkig wat verlichting, eindelijk. En met die wetenschap is het een stukje prettiger leven en vol goede moed en met een positief gevoel lekker richting onze moeders afgezakt met mijn nieuw scheurijzer (die daadwerkelijk al een paar maanden gewoon werkeloos voor de deur staat, als een zielig hoopje macho staal die niet mag rijden van pappa), een heerlijk gevoel om te rijden, een heerlijk gevoel niet dubbel te hoeven liggen van de hoest (ok af en toe een klein kuchje dan).

Mijn moeder is een schat van een mens en helaas niet in staat om me hier in Amsterdam op te zoeken wegens de grote mysterieuze ziekte die haar al een jaar of iets dergelijks parten speelt, heen en weer geslingerd tussen een Pfeiffer virusje en lymfoom kanker… maar nu volledig in revalidatie, een inspiratiebron, dat is ze. Lekker even op de koffie/thee geweest, beetje bijkleppen, maar belangrijkste om er gewoon even te zijn, samen te zijn. Sergeant hoestprut vind het blijkbaar maar nix al die liefde en aandacht en begint wakker te worden. Tijd om weer verder te gaan, op naar de volgende mamma held.

Mamma held 2 is Ina, een baken van rust en vertrouwen, helaas te vroeg in haar uppie, maar altijd daar voor inspiratie en advies. Hier vieren we de kerst, althans hier eten we onze kerstmaaltijd, met z’n allen, met Opa, de lieve man, getekend, emotioneel maar trots en fier. Het voelt warm en goed, het eten is natuurlijk lekker en de sergeant knalt er helaas lekker op los. Een letterlijke spelbreker, dus rest mij weinig anders dan naar bed te gaan manisch dromend over schrijfwedstrijden (hoe verzin je het huh) en stalen bielzen met speciale boodschappen die klaargemaakt moeten worden (ja nogmaals, hoe verzin je het).

Wakker worden, 2de kerstdag, op zolder, een vaag zonnetje valt door het raam, geen hoest, geen pijn, geen besef van onheil in mijn lichaam, geen besef van komende ellende, geen besef van tijd. Serene rust, starend naar het raam, de warme adem van mijn meisje naast me, haar ogen die openen en de slapende glimlach die mij toekomt. Het voelt hemels, het voelt warm en emotioneel, zo kan het ook zijn, zo moet het zijn. Zachtjes streel ik haar gezicht, overweldigende emoties nemen me over, een momentje van compleetheid, eternal bliss. Het gevoel probeer ik vast te houden terwijl de werkelijkheid de wereld weer overneemt.