Nee, saai, geen reet te doen hier, ja pijn lijden door die kutribben die kapotgehoest zijn en dat zal de komende weken nog wel blijven totdat die tumor eruitgesneden is. Je wordt er echt niet vrolijk van.
‘s Ochtends wordt je wakker met een hoestaanval, compleet uit het niets word je ruw uit je dromen gerukt en ga je voor het eerst kapot, als je mazzel hebt is het 4 uur. Aanval 2-3-4-5 en 25 komen snel daarna, enige wat je kan is opstaan en jezelf kapothoesten, wetende dat de pijn die je nu voelt als je ribben exploderen dat die de komende tijd niet weg zal gaan, nee, je weet zelf dat door dit hoesten je gegarandeerd bent dat de volgende geneusde rib al in de wachtrij staat. Na een uurtje verkrampt op de bank, zakt het wat weg, je kunt weer ademhalen. Weer trachten te slapen, natuurlijk de verandering van lichaamshouding is weer een garantie voor een opwelling van kriebel, luchthappen en de onvermijdelijke exploderende luchtuitstroom en verkrampte houding. Een garantie van 3 uur slaap als je mazzel hebt voordat het hele riedeltje zich herhaalt. je gaat maar uit bed om Amsterdam te zien ontwaken, de hele buurt bij elkaar blaffend proberen wat koffie te nuttigen, beetje te internetten, beetje suf voor je uit te kijken of zielig met je hoofd tussen je benen de pijn proberen te verdragen.
Gelukkig weet ik ook dat na verloop van tijd en terwijl de ochtend verstrijkt de hoest minder wordt, alsof de sergeant zelf moe wordt van al deze terreur, maar hij ligt altijd op de loer, je weet en voelt de kriebel soms een tijdje van tevoren soms ook niet en bespringt hij je als een verdwaalde spin op je schouder… maar je voelt wel dat het minder wordt, dat je adem krijgt, ja zelfs een woordje kan spreken zonder als een debiel over te komen. Maar meestal ben je dan al weer zo moe dat een middagdutje wel weer op zijn plek is, lekker slapen, rusten voor de verplichte herstelwerkzaamheden aan je lichaam. Na het middagdutje is het heel even alsof het leven optimaal is gegeven de omstandigheden, maar ook de sergeant heeft een middagdutje gedaan en start weer langzaam op, eerst een paar speldenprikjes, daarna prikjes met wat stevigere objecten tot de proporties van betonstaal die dwars door je lichaam boren… tijd om te gaan slapen.
Ik voel me echt prima verder eigenlijk, wat ook opgemerkt is door de radiotherapeute, ik blijf redelijk op gewicht, ondanks dat ik misschien 75% van de tijd op bed lig of helemaal niets doe hangend op de bank, geen herstel nodig van de therapie. Alleen dus die allesverziekende hoest, maar dat komt door de tumor zelf, die nog steeds al stinkend en rottend mijn linkerlongkwab heeft gekraakt. Gelukkig is er nu nieuwe wetgeving en weten we dat hij binnenkort zal worden uitgezet. De datum is nog niet bekend, maar ik sta al ingepland. De operatie zal een flink dagdeel duren maar ik vind het prima ik ben er wel klaar voor, de kanker boeit me eigenlijk niet eens zo, maar die verdomde hoest, die hoest, die kankerhoest moet weg, ja OK samen met de tumor, maar dat lijkt me logisch.
